กินกล้วยแฝด แล้วจะได้ลูกแฝด

วันก่อน คุณ ผบ. เธอไปซื้อกล้วยน้ำว้าหวีใหญ่มา ในหวีนั้นก็มีกล้วยสองลูกที่เปลือกติดกันอยู่ เธอก็บอกลูกเธอไปว่า

"ม้าซื้อกล้วยแฝดมากิน เผื่อจะได้น้องแฝดให้นิชาไง"

นิชาได้ยินก็แลดูดีใจอะนะ จากนั้นเวลาก็ผ่านไป แบบว่ากล้วยมันยังไม่สุกอะนะ ซื้อมาแบบเขียวๆ

จนวันที่กล้วยสุก คุณ ผบ. ก็เอากล้วยแฝดมากินก่อนออกไปทำธุระนอกบ้าน  พอกลับบ้านมาเจอลูกสาว เธอก็รายงานลูกไปว่า

"ม้ากินกล้วยแฝดไปแล้วนะนิชา อร่อยมาก"

เจ้านิชาก็เลยรอพักนึงก่อนจะเดินเข้าไปถามว่า

"ม้าจ๋า แล้วไหนน้องแฝด ได้รึยัง"

(แบบว่าเธอใจร้อนอะนะ)

อักษรกลางมันน่ากลัว ......

วันก่อน สอนนิชาท่องอักษรกลาง ของภาษาไทย (ไม่น่าเชื่อว่า ผ่านไปกว่า 40 ปี คุณครูยังคงพาเด็กท่องบทอาขยานอัมตะบทนี้กันอยู่)

"ไก่ จิก เด็ก ตาย บน ปาก โอ่ง"

สอนให้ท่องไปสักรอบสองรอบ นิชาก็บ่นออกมาว่า

"ปะป๊า หนูกลัวอะ"

ก็เลยถามกลับไปว่า กลัวอะไรอะ (มันมีไรน่ากลัวใช่มั้ย...)

นิชาก็บอกว่า "ก็ไก่จิกเด็กตายไง ..... น่ากลัว......"

ก็เลยคิดได้ว่า เออนะ .... "ไก่จิกเด็กตาย" ...... คุณพระ!!! นี่เราใช้บทท่องอาขยานอันน่ากลัวแบบนี้มาได้ยังไงตั้งหลายสิบปี

ก็เลยถามนิชาว่า แล้วนิชาอยากเปลี่ยนเป็นอะไรลูก .... นิชาคิดอยู่นาน ก่อนตอบกลับมาว่า "เด็กจิกไก่ตายบนปากโอ่ง"

เออเรียกว่า ตาต่อตา ฟันต่อฟันกันเลยทีเดียว .... ลูกผมครับลูกผม 

นิชา ทำไมมาโรงเรียนสาย??

ช่วงนี้ น้องนิชากำลังจะขึ้นชั้น ป. 1 ตอนนี้ก็เลยได้ไปเรียนเพื่อเตรียมความพร้อม ณ โรงเรียนเดิม แต่ย้ายมาฝั่งพี่ประถมแทน (เพิ่งไปได้ไม่กี่วันเอง)

เมื่อวาน คุณแม่นุช มาเล่าให้ฟังว่า วันนี้ไปโรงเรียนสาย (แบบว่าวันแรกไปทันเวลา วันต่อมาก็เข้าเหตุการณ์ปกติของบ้านน้องนิชา คือไปโรงเรียนสายอะนะ คุณครูฝั่งอนุบาลนี่คงจะชินละ แต่คุณครูฝั่งประถมคงยังไม่ค่อยชิน)

คุณครูเลยถามน้องนิชาในห้องว่า "นิชา ทำไมมาโรงเรียนสาย"

น้องนิชาก็ตอบว่า "หนูตื่นสายค่ะ"

เห็นบอกว่า ฮากันทั้งห้องเลย ..... ผมก็เลยบอกน้องนิชาว่า "ตอบได้เยี่ยมมากลูก สุดยอดเลยค่ะ"

อะนะ ลูกผมครับลูกผม

ปะป๊า ปลาฉลามมาแล้ว ....

วันนี้ ระหว่างที่คุยโทรศัพท์กับน้องนิชา ผมก็หาเรื่องคุยกับนิชาไปเรื่อย จนเมื่อเวลาผ่านไป นิชาเธอก็มามุข ปลาฉลามเข้าบ้านอีกแล้ว (แบบเล่นบ่อยมุขนี้)

นิชา: ปะป๊า ปลาฉลามมา 
ปะป๊า: มาอีกแล้วเหรอค่ะ
นิชา: ปะป๊าหนูกล้ว ..... 
จริงๆ คุยกันยาวกว่านี้นะ แต่จำไม่ได้ละ แต่ผมเริ่มคิดไรไม่ออก เลยบอกไปว่า
ปะป๊า: ถ้านิชากลัว ก็ให้แรดไปสู้สิลูก (ที่ห้องนอนมีตุ๊กตาแรดสีชมพูอยู่ตัวนึง ใหญ่มาก)
นิชา: ปลาฉลามไม่ยอมไปอะ
ปะป๊า: (เรื่องเยอะแฮะลูกชั้น) งั้นนิชาก็ไปบอกปลาฉลามสิลูก ว่าให้กลับบ้านได้แล้ว (ยิงมุขนี้เลย)
นิชาสวนกลับทันควัน
.
.
.
"ปลาฉลามมันพูดยังไงอะปะป๊า" .......................(อย่าถามนะว่าผมตอบลูกว่ายังไง ฮึฮึ)

ปะป๊า ทำไมฝนจึงตก....

เมื่อคืน นิชาเกิดข้อสงสัย ว่าทำไมฝนตก (เพราะเธออดไปเที่ยว เนื่องจากพ่อมันอ้างว่า ฝนตก เราไปไม่ได้นะคะ เดี๋ยวเปียกฝน)
.
เธอก็เลยมาถามปะป๊าว่า "ทำไมฝนตก"
.
.
นิชา: ปะป๊า ทำไมฝนตก
ปะป๊า: เพราะปะป๊าล้างรถ
นิชา: ทำไม ปะป๊าล้างรถ
ปะป๊า: เพราะรถมันเปื้อน
นิชา: ทำไมรถมันเปื้อน
ปะป๊า: ก็เพราะฝนมันตก
นิชา: แล้วทำไมฝนมันตก
ปะป๊า: ก็เพราะปะป๊าล้างรถ ......

แล้วทุกอย่างก็หมุนวนๆ อยู่อย่างนี้ พักใหญ่ๆ

นิชาก็ดูบนเพดานไง ....

อีกเรื่องครับ วันเดียวกัน ในระหว่างที่คุยๆ กัน ก็เห็นนิชาท่องภาษาอังกฤษ
O N E .... วัน .... หนึ่ง
T W O .... ทู .... สอง

แล้วเธอก็ไม่อ่าน Three ทรี สาม ซะที ไอ้ผมก็เข้าใจว่าสงสัยยังจำไม่ได้ เลยไม่อ่าน แต่พอคุยไปคุยมา นิชาก็ถามมาว่า "หนูเขียนเลข 4 สวยมั๊ย"

ว่าแล้วก็เอากล้องส่องกระดาษที่เขียนให้ดู ปรากฏว่า เธอเขียนได้ทั้ง 4 และ ๔ แถมยังเขียนคำอ่าน Four, โฟร์ ได้ด้วย ..... และก็เขียนสวยอีกต่างหาก

ผมก็เลยถามไปว่า แล้วนิชาเขียนเลข 5 ได้มั๊ยค่ะ เลข 5 ไทย นะ

นิชากก็ตอบว่า "เขียนได้สิ นิชาเขียนตัวหนังสือได้ด้วยนะ"

ผมก็ทึ่งมากๆ (ลูกเราฉลาดขนาดนี้เชียว) "ว๊าว .... นิชาเขียนได้ด้วยเหรอค่ะ เก่งจังเลย"

นิชาก็อธิบายต่อว่า "นิชาก็ดูบนเพดาน ก็เขียนได้แล้ว"

ด้วยกลัวว่าพ่อจะงงว่าเพดานคืออัลไล นิชาก็เอากล้องส่องไปที่ผนังห้อง ที่ติดโปสเตอร์ A-Z และ 1-10 พร้อมคำอ่านภาษาอังกฤษมาให้พร้อม

ผมก็ ......................................... อ่านะ ลูกผม ครับลูกผม

โอ้...โหยยยย นับแป๊บเดียวเอง

วันนี้ในระหว่างที่กำลัง Skype กันตามปกติ นิชาให้ดูหวีหมีพู ที่เคยซื้อให้ตอนอยู่ ชร. แต่ ตอนไปอยู่ กทม. ได้พักเดียว มันก็หายไป หาไม่เจอ ...
.
นิชาก็เล่าว่า หาเจอวันนี้ มันอยู่ใต้โซฟา บลาๆๆ

แล้วผมก็นึกสนุก เลยบอกให้นิชานับซี่ของหวี ว่ามีกี่ซี่ ไม่รู้ว่านิชาไม่เข้าใจ รึว่ายังไง เพราะเธอนับไปแป๊บเดียวเธอก็บอกว่า "นับไม่ไหว ปะป๊านับให้หน่อย"

อ่าว กลายมาเป็นให้ปะป๊านับซะงั้น ว่าแล้วนิชาก็เอากล้องมือถือส่องหวีให้ผมดู ผมก็เลยนับๆ แบบลวกๆ "1   2  3  4  5  6  7" แล้วก็นับรัวๆ จาก 8-12 จากนั้นก็บอกนิชาไปว่า "24 มี 24 ซี่ค่ะ"

พอนิชาได้ยิน ก็ร้องออกมาแบบทึ่งในความสามารถของปะป๊าอย่างมาก

"โอ้ โหยยยยยยย!!!    นับแป๊บเดียวเองอะ" ......

ไม่รู้ในตอนนั้น นิชาทึ่งจริงๆ รึไม่เชื่อว่าผมนับได้จริงๆ ก็ไม่รู้นะ แหม่ๆ ก็ภาพมันไม่ใชัด มองไม่ค่อยเห็น